Στο Shisan Sushi Bar, η πόλη έμοιαζε μακρινή, σαν να ανήκε σε άλλον κόσμο. Ο χώρος ήταν μια όαση, όπου οι ήχοι του εξωτερικού εξασθένιζαν και οι άνθρωποι μπορούσαν να αφοσιωθούν στην τέχνη της γεύσης. Η γρανιτοκονία εδώ ήταν διαφορετική. Η σύνθεσή της δεν ήταν απλώς τεχνική. Ήταν ένας τρόπος να αγγίξεις το φυσικό, το άγριο, το καθαρό. Κάθε επιφάνεια φαινόταν να έχει απορροφήσει το φως της πόλης, ενώ η υφή τις γειτονιές του αστικού τοπίου. Ένα οικείο μέρος. Τα δάπεδα, σφιχτά και αθόρυβα, περικύκλωναν τους επισκέπτες σαν ένα ήρεμο χάδι. Κάθε βήμα άφηνε το αποτύπωμά του. Οι τοίχοι, σκοτεινοί και αμυδροί, μετέτρεπαν την ατμόσφαιρα, ενώ οι επιφάνειες κουβαλούσαν τη μνήμη της υφής του ξύλου και του θαλασσινού αέρα. Οι άνθρωποι κάθονταν γύρω από τα τραπέζια, έτρωγαν, απολάμβαναν, χωρίς βιασύνη. Ο αέρας γέμιζε από τη φρεσκάδα του ψαριού, τη γεύση του ρυζιού, την ελαφριά αλμύρα του ωκεανού. Οι φωνές, χαμηλές και ήρεμες, αναμειγνύονταν με το βουητό της πόλης έξω, που όμως δεν μπορούσε να εισχωρήσει εδώ. Η γρανιτοκονία δεν είχε ανάγκη να φωνάξει για να δείξει τη δύναμή της. Και σε αυτόν τον χώρο, ήταν πιο απαραίτητη από ποτέ.